 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Бывала, ў летні вечарок
Дзяўчаткі хорам мілым
На вечарынку за барок
Падвезьці іх прасілі.
А нам па васемнаццаць –
Ну як тут адмаўляцца!
Садзіўся на веласіпед
І ціснуў так педалі,
Ажно зьдзіўляўся цэлы сьвет,
Як мне тады казалі.
Бо нам па васемнаццаць –
Чаму з нас не зьдзіўляцца!
Там, у прылеску-хмызьняку,
Двухколкі мы хавалі,
Ішлі ў сяло. Ды пад руку
Дзяўчатак не трымалі.
Бо ўсім па васемнаццаць –
Пасьпеем натрымацца.
Мы іх у танцы не вялі,?
Больш падпіралі дзьверы.
А іх круцілі, як маглі,
Другія кавалеры.
То ж нам па васемнаццаць –
Ці варта прыбядняцца?
Пасьля, фарсі ці не фарсі,
Дружкоў на нас мянялі,
І зноў дармовае таксі
Раскручвала педалі.
Калі па васемнаццаць –
Ці трэба тут злавацца?
А ўжо на раме, чур-чура
За цеснату, дзяўчынкі,
Ды асьвятляла нам зара
Цераз барок сьцяжынкі.
Калі па васемнаццаць –
Так лёгка закахацца!
Ня згледзелі, як час прайшоў.
Даўно веласіпеды
Зьмянілі мы на “Масквічоў”,
На “Волгі” і “Пабеды”.
А тыя васемнаццаць
Амаль штоночы сьняцца…
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
